Δεν έχει πάτο το βαρέλι για ορισμένα πράγματα στην Ελλάδα. Την ώρα που ο Σουλτάνος «μουγκρίζει» προς την Ευρώπη και δείχνει τον «φιλελευθερισμό» του αλλά και το «θάρρος» του, ζητώντας να πουν κράτη όπως η Ολλανδία (κάτι δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά χλμ μακρυά από την Τουρκία) «συγγνώμη»...
Γιατί; Επειδή πράττουν το αυτονόητο (βάσει Διεθνούς Δικαίου, απαγορεύονται πράξεις πολιτικές τρίτων κρατών που συνιστούν παρέμβαση στα εσωτερικά άλλων χωρών) και δεν επιτρέπουν στους Τούρκους αξιωματούχους να...
κάνουν «ευρωπαϊκή Tournee» και να εξάψουν θρησκευτικά, μειονοτικά και πολιτικά πάθη για να γίνει το χατίρι του Σουλτάνου.
Η αντίδραση μέλους της ελληνικής κυβέρνησης, είναι να εκθέτει τη δουλειά που κάνει το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και αυτό της Άμυνας. Τελευταίον καιρό, είδαμε πως η Τουρκία υπολογίζει τα λόγια καθώς λόγια λέει. Αντί να ευχαριστήσουμε τον Ερντογάν που διάλεξε να ανοίξει μέτωπο με τους ευρωπαίους εταίρους που πέρυσι, αναρωτιόντουσαν γιατί η Ελλάδα δε γίνεται «διαλλακτική» με μια τουρκική κυβέρνηση που ασχολείται με χάρτες που έχουν «σύνορα καρδιάς», τους βάζουμε και ιδέες.
Αν σκεφτήκατε αυτό Υπουργέ, τότε κάνετε λάθος.
Ο Henry Kissinger έχει από δεκαετίες πριν καθορίσει τα όρια μεταξύ κομμάτων, ομάδων πίεσης και εξωτερικής πολιτικής, (λόγω της αναρχίας του διεθνούς συστήματος) η όποια κριτική ασκείται, έχει να κάνει μόνο στα πλαίσια της σκακιέρας και μόνο στον υπολογισμό κόστους-οφέλους, αυτόν τον ατέρμονο υπολογισμό που χιλιετίες κάνουν οι οργανωμένες κοινωνίες αναφορικά με τις εξωτερικές τους υποθέσεις.
Μια δικαιολογία που θα μπορούσε κάποιος να δώσει στον Κύριο Κατρούγκαλο, είναι ότι προσπαθεί να πάρει από την Τουρκία τη χαρά ενός «χτυπήματος» στη Θράκη, μέσα από προβοκάτσια. Λέγοντας πως η Τουρκία μπορεί να βρει «ακροατήρια» στη Θράκη, ο Κύριος Κατρούγκαλος δίνει το πράσινο φως στην Άγκυρα να συνεχίσει τις «μηδενικές τριβές» στην Ελλάδα. Το ότι δίνεται χώρος στο να προβεί η Άγκυρα σε ένα από τα γνωστά της «παιχνιδάκια» και να δημιουργήσει ένταση από το τίποτε, δεν το σκέφτηκε ο Κύριος Κατρούγκαλος καθώς δε γνωρίζει καλά την Τουρκία καθώς δεν περιλαμβάνεται η τελευταία στο Εργατικό Δίκαιο. Αναγκαστικά λοιπόν, ο Κύριος Κατρούγκαλος ακούει την κριτική προσωποπαγώς σε κάτι που δε θα έπρεπε καθώς στην εξωτερική πολιτική αξιολογούνται στρατηγικές και όχι πρόσωπα. Κανείς δεν πιστεύει ότι το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ασπάζεται τις θέσεις αυτές. Προφανώς είναι ζήτημα κακής ενημέρωσης του Κυρίου Κατρούγκαλου το ότι μπέρδεψε τη μουσουλμανική μειονότητα των συμπολιτών μας στη Θράκη με την «τουρκική υπηκοότητα» καθώς πολιτικές συγκεντρώσεις τέτοιου τύπου, εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως εξωτερικές παρεμβάσεις. Ούτε όμως γι’ αυτό πρέπει να είμαστε βέβαιοι.
Είτε κερδίσει το δημοψήφισμα, είτε όχι, ο Σουλτάνος θα θυμάται την ανοικτή πρόσκληση του Κύριου Κατρούγκαλου και θα την τιμήσει ιδιαίτερα και όταν ο διάδοχος του Κύριου Κατρούγκαλου ανάψει –ορθά- κόκκινο λαμπάκι στον Σουλτάνο, τότε ο τελευταίος θα έχει δίκιο να μιλά για «ελληνική ανακολουθία». Έτσι, για τον Κύριο Κατρούγκαλο η Ελλάδα είναι μια πανίσχυρη χώρα που και μεταβατικό Μνημόνιο (μετά το 3ο) μπορεί να αντέξει, και δεκάδες hot spots και βέβαια, «συναυλίες» τουρκικού εθνικισμού εντός της ελληνικής επικράτειας.
Εποχή Σημίτη στην εξωτερική πολιτική ή αλλιώς «δε χρειαζόμαστε εξωτερική πολιτική».
Όπως αναφέραμε παραπάνω, η προσπάθεια να ψέξουμε ή να θέσουμε σε διάλογο ζητήματα αφορόντα την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας, γίνεται δύσκολη με τέτοιες δηλώσεις σαν του Κυρίου Κατρούγκαλου. Με αυτήν την κυβέρνηση, έχουμε μάθει να συγχωρούμε. Όπως με τον πρώην Υπουργό Παιδείας που ήταν Αρνητής Γενοκτονίας των Ποντίων. Δεν έχει περάσει το κατώφλι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης –είπαμε- και κάναμε τα σχόλιά του αναγωγή στη φαιδρότητα. Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι δε φταίει ο Κύριος Κατρούγκαλος. Ένας εργατολόγος είναι, δεν γνωρίζει από διεθνείς σχέσεις. Εκεί τον τοποθέτησε ο πρωθυπουργός, κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί.
Παρόλα αυτά, ο Κύριος Κατρούγκαλος δεν πρέπει να γίνει «στόχος». Δεν πρέπει να είμαστε τόσο άδικοι με αυτόν, τουλάχιστον, όχι όσο άδικος γίνεται εκείνος με τη Θράκη και την ελληνική εξωτερική πολιτική. Η Θράκη και τα μειονοτικά ζητήματα της χώρας μας, κακομεταχειρίστηκαν από την Πολιτεία. Οι Έλληνες συμπολίτες μας που έχουν ασπαστεί το Ισλάμ, σαφώς και οφείλουν να έχουν παράπονα σε έναν τόπο που πρέπει λόγω ιστορίας να είναι καταδικασμένος να υπόσχεται μια καλύτερη ζωή. Καμία μειονότητα δεν έχει παρωπίδες και καμία μειονότητα δεν κάνει κινήσεις πανικού. Οι Έλληνες συμπολίτες μας –διαφορετικού θρησκεύματος- στη Θράκη, βλέπουν πως ο άνθρωπος που τους «τείνει χείρα βοηθείας» δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των ίδιων του των πολιτών και στερεί ζωές Τούρκων στρατιωτών. Αυτό το ξέρουν και οι Τουρκοκύπριοι και γι’ αυτό η Άγκυρα, φροντίζει να δένει «χειροπόδαρα» κάθε Ακιντζί.
Στην Ελλάδα, μάθαμε να «ξεχνάμε» με το ζόρι. Όπως από τη μία μέρα στην άλλη μας ζητάται να κάνουμε μεταρρυθμίσεις εντός τριετίας που όφειλαν να γίνουν σε δεκαετίες, έτσι από το 1996 και μετά, η ελληνική εξωτερική πολιτική, όφειλε να «εξευρωπαϊστεί» και να γίνει «ρεαλιστική». Να μιμηθούμε δηλαδή μοντέλα χωρών που συνορεύουν με Ανδόρρα, Λίχτενσταϊν, Λουξεμβούργο, γενικά με χώρες που δεν έχουν γύρω τους απειλές.
Tότε, ακόμη και οι λέξεις έπρεπε να έχουν άλλη εκφορά και άλλο νόημα. Μέχρι και το 2008 περίπου, (όπου η Τουρκία άρχισε να δείχνει πως τι ΑΚΡ τι Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές στην εξωτερική πολιτική) γράφτηκαν βιβλία που ο «εξ ανατολών κίνδυνος» έμπαινε σε πολλά εισαγωγικά, γίναν ομιλίες και συνελεύσεις για να καταδικαστούν οι «μνήμες» ως συναισθηματισμοί και πολεμοχαρείς τυμπανοκρουσίες, πράγματα «tres banal», όσο βέβαια η ιστορία της ανθρωπότητας και αυτή που τη συνοδεύει, των συγκρούσεων. Τα διακυβεύματα, ορίζουν τους διακυβευτές. Αυτό σημαίνει πως Ελλάδα και Τουρκία, Ινδία και Πακιστάν, Κίνα και Ιαπωνία, Πολωνία και Ρωσία (κτλ) θα συνεχίσουν να έχουν πολλές πιθανότητες να έρθουν σε σύγκρουση. Αυτό, λέγεται ρεαλισμός. Όχι «αυτεκπληρούμενες προφητείες» εκτός και αν η Ιστορία, φοράει τέτοιο ένδυμα.
Σήμερα, κανείς από αυτούς που καλούνταν «συναισθηματικός», «εθνικιστής» και «ιστορικά μνησίκακος» , δεν έχει λόγο να ανησυχεί για τις ελληνοβουλγαρικές σχέσεις. Οι τελευταίες, υπήρξαν ταραγμένες καθ΄όλον σχεδόν τον προηγούμενο αιώνα. Σήμερα, δεν εμποδίζει την Ελλάδα και τη Βουλγαρία να έχουν διμερείς σχέσεις που μπορούν να χαρακτηρισθούν ως αγαστές.
Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι δε σηκώθηκε ποτέ κανείς να θρέψει μίση και πάθη του παρελθόντος.
Εδώ και 196 χρόνια, Ελλάδα και Τουρκία αποδεικνύουν ότι έχουν εξάρσεις και υφέσεις στις μεταξύ τους σχέσεις. Φιλικές, ποτέ. Μιλάμε για κράτη και για διακυβεύματα. Αν θέλει η συνέχεια της εποχής Σημίτη να μιλά για κάτι ανώτερο που δένει τους ανθρώπους, τότε ευχαρίστως να το συζητήσουμε με κάποιο μπράντυ και να μιλήσουμε για φιλοσοφία, λογοτεχνία και τέχνες που αποδεδειγμένα προάγουν το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων. Τα υπόλοιπα Κύριε Κατρούγκαλε, είναι εξωτερική πολιτική και αμυντική πολιτική. Αν δεν μπορεί κάποιος άνθρωπος που δε βλέπει ότι η συνθηματολογία «αγάπης» με την Τουρκία και η ένταξη –άνευ όρων- των ελληνοτουρκικών διαφορών στην περιβόητη κοινοτικοποίηση (Ε.Ε) απέτυχε πλήρως, τότε δε φταίει ότι η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν «κακούς και απολίτιστους ανθρώπους». Φταίει οτι τα ζωτικά συμφέροντα των δύο χωρών, δεν μπορούν να σκεφτούν φιλοσοφικά και λογοτεχνικά καθώς δε γίνεται με αυτούς τους τρόπους σκέψης να αγγίξουμε τον ισολογισμό «κερδών-απωλειών». Ο «Ουιλσονισμός» τους μπορεί να γίνει πράξη σε κάποια άλλη υπο-περιφέρεια, όχι όμως στη δική μας.
Βούτυρο στο ψωμί του ψευδομουφτή.
Την ώρα που η Ε.Ε παίρνει μια γεύση από την Τουρκία, με την οποία για καιρό (μέχρι την έξαρση του προσφυγικού ζητήματος) ήταν μακρυά και αγαπημένη, την ώρα που ήταν ευκαιρία να κοινοτικοποιήσουμε τις ελληνοτουρκικές διαφορές με άλλους όρους από ό,τι το κάναμε στο παρελθόν, ο Κύριος Κατρούγκαλος δίνει μια απίστευτη ευκαιρία στον ψευδομουφτή. Ακόμη και να μην εκμεταλλευτεί ο Τούρκος Πρόεδρος την ανοικτή και γενναιόδωρη πρόσκληση του Κυρίου Κατρούγκαλου, ο ψευδομουφτής θα το κάνει. Από τον ψευδομουφτή, μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα καθώς ήδη λειτουργεί ως «κράτος εν κράτει» σε πολλές του δραστηριότητες αφού υπήρξαν και άλλοι άνθρωποι που είχαν -και συνεχίζουν να έχουν- μια πολύ κακή ερμηνεία για την έννοια της «αυτοδιάθεσης» όπως αυτή περιγράφεται στο Δίκαιο των Μειονοτήτων αλλά και στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο.
Η αποτελεσματική εξουσία και η άσκησή της σε ένα συγκεκριμένο χώρο (σύνορα) που τον κατοικεί πληθυσμός, ορίζουν το κράτος. Η Θράκη είναι διαμέρισμα του ελληνικού κράτους. Έτσι, ο Κύριος Κατρούγκαλος, θα γνωρίζει εφεξής και δε θα ξαναμπερδευτεί το ότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι Έλληνες συμπολίτες για τους οποίους ο Υπουργός Εξωτερικών σε πρόσφατη συνέντευξή του, έθεσε κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες για την αύξηση του βιοτικού τους επιπέδου. Ένας χάρτης της Ελλάδας, θα τον πείσει περισσότερο από οτιδήποτε θα μπορούσε να πει ο ψευδομουφτής και όσοι «καλοθελητές» προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους Έλληνες μουσουλμάνους στη Θράκη, οι οποίοι ευτυχώς, γνωρίζουν ότι γίνεται απόπειρα από την τουρκική πλευρά, να γίνουν πειθήνια όργανα του ψευδομουφτή και της Άγκυρας.
* Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Συντονιστής της Ομάδας Ανατολικής Μεσογείου στο ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου